Confucius (551-479 v. Chr.) is de grondlegger van de humanistische filosofie 'confucianisme' die de Chinese beschaving tot op de dag van vandaag kenmerkt. De naam Confucius is de Latijnse verbastering van Kongfuzi 孔夫子, maar in China noemt men hem doorgaans Kongzi 孔子 'Meester Kong' of Fuzi 夫子 'Meester'. Zijn eigenlijke naam was Kong Qiu 孔丘 en hij was afkomstig uit de staat Lu (het huidige Shandong) in een tijdperk die bekend staat als de 'Lente-herfst-periode' 春秋时代 (771-476 v. Chr.). Confucius reisde rond langs hoven van verschillende staten om de lokale heersers daar te overtuigen van zijn visie op het correct regeren van een land en deugdzaam handelen als persoon. Hij brak met toenmalige traditionele opvattingen door iedereen 'zonder aanzien des persoons' toe te laten tot zijn school en hen te onderwijzen in disciplines die doorgaans alleen toegankelijk waren voor de adel. Zijn doel was om zijn leerlingen te vormen tot een elite van nuttige en dienstbare mensen voor de samenleving. De focus werd hierbij vooral gelegd op hofettiquette en kinderlijke piëteit. Men diende elkaar te behandelen en te respecteren op basis van de relatie tussen ouder en kind. Dit werd het fundament voor de relaties tussen koning en onderdaan, man en vrouw en tussen vrienden onderling. Een persoon die dit volwaardig kon naleven werd een junzi 君子 , 'hoogstaand mens' genoemd. Confucius' belangrijkste uitspraken en discussies zijn na diens dood door zijn discipelen verzameld en opgeschreven in de Lunyu 论语 'De Gesprekken', een werk dat uiteindelijk één van de belangrijkste en invloedrijkste boeken van China is geworden.